پودل ها به طور کلی سالم هستند، اما مانند همه نژادها، مستعد ابتلا به برخی شرایط سلامتی هستند. همه پودل ها به یک یا همه این بیماری ها مبتلا نمی شوند، اما اگر به این نژاد فکر می کنید، مهم است که از آنها آگاه باشید.

بیماری آدیسون:

همچنین به عنوان هیپوآدرنوکورتیکیسم شناخته می شود، این وضعیت بسیار جدی ناشی از تولید ناکافی هورمون های آدرنال توسط غده فوق کلیوی است. بیشتر سگ های مبتلا به بیماری آدیسون استفراغ می کنند، اشتهای ضعیفی دارند و بی حال هستند. از آنجایی که این علائم مبهم هستند و ممکن است با شرایط دیگر اشتباه گرفته شوند، تا زمانی که به مراحل پیشرفته تر نرسد، به راحتی می توان از این بیماری به عنوان تشخیص غافل شد. علائم شدیدتر زمانی رخ می دهد که سگ استرس داشته باشد یا زمانی که سطح پتاسیم به اندازه ای بالا می رود که در عملکرد قلب اختلال ایجاد می کند و باعث شوک شدید و مرگ می شود. اگر مشکوک به آدیسون باشد، دامپزشک شما ممکن است یک سری آزمایشات را برای تایید تشخیص انجام دهد.

Gastric Dilatation-Volvulus:

معمولاً نفخ نامیده می شود، این یک وضعیت تهدید کننده زندگی است که سگ های بزرگ و با قفسه سینه عمیق مانند پودل را تحت تاثیر قرار می دهد، به خصوص اگر آنها یک وعده غذایی بزرگ در روز تغذیه شوند، سریع غذا بخورند، حجم زیادی آب بعد از غذا بنوشند، و بعد از غذا خوردن به شدت ورزش کنند، نفخ زمانی اتفاق می افتد که معده با گاز یا هوا منبسط می شود و سپس می پیچد. سگ قادر به آروغ زدن یا استفراغ برای خلاص شدن از شر هوای اضافی معده نیست و بازگشت طبیعی خون به قلب با مشکل مواجه می شود. فشار خون پایین می آید و سگ دچار شوک می شود. بدون مراقبت فوری پزشکی، سگ می تواند بمیرد. اگر سگ شما شکم منبسط شده داشته باشد، بزاق بیش از حد ترشح می کند و بدون اینکه بیرون بیاورد، به نفخ شک کنید. او همچنین ممکن است بی قرار، افسرده، بی حال و ضعیف با ضربان قلب سریع باشد. مهم است که سگ خود را در اسرع وقت نزد دامپزشک ببرید.

بیماری کوشینگ (Hyperadrenocorticism):

این وضعیت زمانی رخ می دهد که بدن کورتیزول بیش از حد تولید کند. این می تواند به دلیل عدم تعادل هیپوفیز یا غده فوق کلیوی باشد، یا زمانی که سگ دارای کورتیزول بیش از حد ناشی از شرایط دیگر است، رخ دهد. علائم رایج نوشیدن بیش از حد و ادرار است. اگر پودل شما این دو علامت را نشان داد، آن را نزد دامپزشک ببرید. درمان هایی برای کمک به این بیماری وجود دارد، از جمله جراحی و دارو.

صرع:

یکی از علل شایع تشنج در همه انواع پودل، صرع ایدیوپاتیک است. اغلب ارثی است و می تواند باعث تشنج خفیف یا شدید شود. تشنج ممکن است با رفتار غیر‌ معمول، مانند دویدن دیوانه وار به گونه ای که تحت تعقیب قرار گرفته اند، تلو تلو خوردن یا پنهان شدن، نشان داده شود. تماشای تشنج ها ترسناک است، اما پیش آگهی طولانی مدت برای سگ های مبتلا به صرع ایدیوپاتیک به طور کلی بسیار خوب است. مهم است که به خاطر داشته باشید که تشنج می تواند به دلایل بسیاری غیر از صرع ایدیوپاتیک، مانند اختلالات متابولیک، بیماری های عفونی که بر مغز تاثیر می گذارد، تومورها، قرار گرفتن در معرض سموم، آسیب های شدید سر و موارد دیگر، ایجاد شود. بنابراین، اگر پودل شما دچار تشنج شد، مهم است که فوراً او را برای معاینه نزد دامپزشک ببرید.

دیسپلازی مفصل ران:

زمانی که حفره مفصل ران ضعیف شکل گرفته باشد یا رباط ها به اندازه ای شل شده باشند به توپ استخوان ران (فمور) اجازه می دهد تا قسمتی از راه را از حفره لگن خارج کند، دیسپلاستیک نامیده می شود. دیسپلازی هیپ سگ ارثی است و گاهی اوقات عوامل محیطی نقش زیادی در ایجاد آن دارند. با گذشت زمان، انحطاط مفصل وجود دارد که می تواند باعث آرتریت و درد، حتی لنگش شود. اضافه وزن، ورزش بیش از حد یا طولانی مدت قبل از بلوغ، سرعت رشد سریع و رژیم های غذایی پر کالری یا مکمل می تواند در ایجاد دیسپلازی هیپ سگ نقش داشته باشد. مراقبت های دامپزشکی شامل مکمل های غذایی، دارو و در برخی موارد جراحی است.

کم کاری تیروئید:

کم کاری تیروئید ناشی از کم کاری غده تیروئید است. تصور می شود که مسئول بیماری هایی مانند صرع، ریزش مو، چاقی، بی حالی، هایپرپیگمانتاسیون، پیودرما و سایر بیماری های پوستی باشد.

بیماری Legg-Perthes:

این بیماری دیگری است که مفصل ران را درگیر می کند. بسیاری از نژادهای عروسکی مستعد ابتلا به این بیماری هستند. هنگامی که پودل شما Legg-perthes دارد، خون رسانی به سر استخوان ران (استخوان بزرگ ساق پا) کاهش می یابد و سر استخوان ران که به لگن متصل می شود شروع به از هم پاشیدگی می کند. معمولاً اولین نشانه های لگ پرتس، لنگیدن و آتروفی عضله ساق پا، زمانی رخ می دهد که توله سگ ها 4 تا 6 ماهه باشند. این عارضه را می توان با جراحی برای بریدن استخوان ران بیمار به گونه ای که دیگر به لگن متصل نشود، اصلاح کرد. بافت اسکار حاصل از جراحی یک مفصل کاذب ایجاد می کند و توله سگ معمولاً بدون درد است.

لوکساسیون کشکک زانو:

کشکک کاسه زانو است. لوکساسیون به معنای در رفتگی یک قسمت آناتومیک (به عنوان استخوان در مفصل) است. لوکساسیون کشکک زمانی است که مفصل زانو (اغلب پای عقبی) به داخل و خارج از جای خود می لغزد و باعث درد می شود. این می تواند فلج کننده باشد، اما بسیاری از سگ ها با این شرایط زندگی نسبتاً عادی دارند.

آتروفی پیشرونده شبکیه (PRA):

PRA خانواده ای از بیماری های چشمی است که با زوال تدریجی شبکیه همراه است. در اوایل بیماری، سگ های مبتلا شب کور می شوند. با پیشرفت بیماری، در طول روز بینایی خود را از دست می دهند. بسیاری از سگ های آسیب‌دیده به خوبی با محدودیت یا از دست دادن بینایی خود سازگار می شوند، تا زمانی که محیط اطراف یکسان باشد.

هیپوپلازی عصب بینایی:

این وضعیت یک نارسایی مادرزادی در صورت رشد عصب بینایی است. باعث کوری و پاسخ غیر‌طبیعی مردمک در چشم آسیب دیده می شود.

آدنیت سباسه (SA):

SA یک مشکل جدی در پودل ها، به ویژه استانداردها است. تخمین زده می شود که 50 درصد از پودل های استاندارد ناقل یا مبتلا هستند. تشخیص این بیماری ژنتیکی دشوار است و اغلب با کم کاری تیروئید، آلرژی یا سایر شرایط اشتباه گرفته می شود. هنگامی که سگی به SA مبتلا می شود، غدد چربی پوست به دلایل نامعلومی ملتهب می شوند و در نهایت از بین می روند. این غده ها به طور معمول سبوم تولید می کنند، ترشح چربی که به جلوگیری از خشک شدن پوست کمک می کند. معمولاً اولین بار زمانی که سگ از 1 تا 5 سالگی است متوجه می شود. سگ های مبتلا، به طور معمول دارای پوست خشک و پوسته پوسته با ریزش مو در بالای سر، گردن و پشت هستند. سگ هایی که به شدت آسیب دیده اند ممکن است پوست ضخیم و بوی نامطبوع همراه با عفونت های پوستی ثانویه داشته باشند. اگر چه این مشکل در درجه اول زیبایی است، اما می‌تواند برای سگ ناراحت کننده باشد. در صورت مشکوک بودن به SA، دامپزشک شما بیوپسی از پوست را انجام خواهد داد. گزینه های درمانی متفاوت است.

بیماری فون ویلبراند:

این یک اختلال خونی ارثی است که در توانایی لخته شدن خون اختلال ایجاد می کند. علامت اصلی خونریزی بیش از حد پس از جراحت یا جراحی است. علائم دیگر شامل خونریزی از بینی، خونریزی لثه یا خونریزی در معده یا روده است. هیچ درمانی وجود ندارد و تزریق خون از خون سگ های عادی در حال حاضر تنها راه درمان است. تحقیقات برای درمان های جدید از جمله دارو در حال انجام است. بیشتر سگ های مبتلا به بیماری فون ویلبراند می توانند زندگی عادی داشته باشند. دامپزشک می تواند سگ شما را برای این بیماری آزمایش کند. سگ هایی با این وضعیت نباید پرورش یابند.